Eski tip derin dondurucu cihazlarda, iç yüzeyi kaplayan kanallardan geçen gaz öncelikle kendi iç yüzeyi daha sonra içerideki malzemelerin ve havanın soğutmasını yapar. Bu sistemde havanın kendi içerisinde dönmesi zamanla karlanmaya sebep olur. No frost dondurucu sistemlerde ise buharlaşma yardımıyla yapılan soğutmanın niteliği ve gücü artırılarak daha fazla sıcaklık çekimi yapılmaktadır. Kapak açıldığında içerideki gaz dolaşımı rahatça görünür.

Karlanma yaparak çalışan derin dondurucularda hava dolaşımının fazla etkin olmamasından dolayı içerisine daha çok malzeme konulabilmektedir. Doğrudan nemlenme yaparak ortamı soğutan klasik derin dondurucuda hava dolaşımına pek ihtiyaç duyulmaz. Hava dolaşımı ile çalışan no frost sistemlerde ise bu dolaşımın olmaması soğutma kalitesini etkiler.

Aslında her türlü soğutucunun amacı aynıdır. İstenilen bir yerdeki ısı birikmesini önlemek, sıcaklığın artmasına izin vermemek, orada biriken ısıyı hemen çevreye yaymaktır.

Elektronikte kullanılan silisyum kökenli malzemelerin yarı iletken kısımları 200˚C’de bozulur. Bu nedenle yonga üzerinde biriken ısının hemen dışarı atılmasını sağlamak üzere malzemenin yonga kısmını genellikle alüminyum bir plaka üzerine, ısı geçirgenliği yüksek bir yapıştırıcı ile yapıştırılmıştır. Sonrada üzeri uygun bir şekilde ya yine alüminyum bir kapakla ya da plastikle kapatılmıştır.

Fakat bu tür malzeme, transistör diyot, triac ya da benzeri güç elemanlarının kılıfları üzerlerinde biriken ısıyı dışarı atmaya, çevreye yaymaya yetmez. Bunları ayrıca bir soğutucunun üzerine koymak gereklidir.